มนตร์ตาละวัน (ซีรีส์สาปอสุรา)

​: คำเตือน : 

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายแฟนตาซีอีโรติก เรียลลิสม์ [Realism] 

มีเนื้อหาเกี่ยวกับเรื่องทางเพศ มนุษย์ผู้มีจิตวิญญาณของสัตว์ตามเนื้อเรื่อง

เหมาะสำหรับผู้อ่านอายุ 18 ปีขึ้นไป 

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

เขียนโดย : ปานอัปสร

วาด : ชวาที ดินสอสี กระบี่พเนจร 

ตำนาน พจนานุกรมราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.๒๕๕๔ ได้ให้ความหมายไว้ว่า ‘เรื่องแสดงความเป็นมาแต่ปางหลังของสถานที่ บุคคล หรือพิธีกรรม เป็นต้น, เรื่องราวนมนานที่เล่ากันสืบ ๆ มา....’

ชาละวัน - ไกรทอง เล่าไว้หลายสำนวนด้วยกัน

เหตุเริ่มมาจากตายายสองสามีภรรยาได้พบไข่จระเข้จึงเก็บมาฟักเป็นตัว เลี้ยงไว้แทนลูกจนเติบใหญ่ ก่อนจะต้องกลายเป็นอาหารจระเข้เสียแทน ซึ่งหลังจากนั้นเอง พอเจ้าจระเข้ใหญ่ได้ลิ้มรสเนื้อมนุษย์ ก็เที่ยวออกอาละวาดกัดกินคนทั้งบนบกและในน้ำไม่มีเว้นแต่ละวัน จนถูกขนานนามว่า ‘ไอ้ตาละวัน’ ตามสำเนียงภาษาพูดของชาวบ้านที่เรียกตามความดุร้าย เพราะว่ามันทำร้ายคนไม่เว้นแต่ละวัน ต่อมาก็เรียกเพี้ยนเสียงเป็น ‘ชาละวัน’

เนื้อหาหลังจากนี้ในนิยายเป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น

จะกล่าวถึงชายนามว่า ‘จัน’ ผู้ต้องคำสาปมนตร์ตาละวัน นั่นก็คือเขาจะต้องกลายเป็นจระเข้ในเวลากลางคืน เป็นบุรุษรูปงามผู้โดดเดี่ยวเดียวดายในเวลากลางวัน เจ้าสาวจระเข้เท่านั้นที่จะทำให้หลุดพ้นจากคำสาป

แน่นอนว่าความปรารถนาเพียงหนึ่งเดียวของเขาไม่ใช่ความตาย นายจันเป็นคนรักสนุกกลัวตาย ตัวเขาและบ่าวคนสนิทจึงใช้ชีวิตหลบ ๆ ซ่อน ๆ มาตลอดหลายร้อยปี จนได้พบเจ้าของพรหมลิขิตผู้สามารถชี้ชะตาชีวิตว่าเขาจะเป็นหรือตายอย่าง ‘กัญญาวีร์’

ทว่าเธอดันเป็นถึงพนักงานขายอันดับหนึ่งของโรงงานผลิตหนังจระเข้!

เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป...

จระเข้หน้ามึนอย่างนายจันจะต้องตายหรือไม่?

ท้ายที่สุดแล้วเขาอาจกลายเป็นกระเป๋าให้แม่แก้วตาดวงใจถือ? ร้ายสุดคงได้กลายเป็นสเต๊กจระเข้...
 

เชิญพบกับเรื่องราวความรัก โรมานซ์ 20+ ของแอลลิเกเตอร์ยุค 2000

ปล. นิยายเล่มนี้จะไม่มีการกล่าวอ้างถึงหรือมีเรื่องราวเกี่ยวโยงกับบทประพันธ์เดิม เป็นนิยายที่แต่งขึ้นจากจินตนาการ จากเรื่องเล่ากล่าวขานนิทานพื้นบ้าน ตำนานจระใหญ่แห่งเมืองพิจิตร หาได้มีเจตนาบิดเบือนส่วนใด

: ตัวอย่างที่ 1 :

ใต้เครื่องสำอางอ่อนโทนสีชมพู ริมฝีปากบางกระจับงามเคลือบลิปสติกสีหวานดูยังไงก็ใช่แม่ตะเภาแก้ว เส้นผมสีน้ำตาลดัดลอนปลายตามเทรนด์แฟชั่น จากที่เคยเป็นผมสีดำขลับประสาสาวโบราณทำให้เขานึกถึงคนในอดีตอย่างตะเภาทอง

กัญญาวีร์เพียงเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวทันสมัย ทว่าทรวดทรงองเอวอ้อนแอ้นและใบหน้างดงามหมดจดราวรูปปั้นสลักแกะราวกับว่าเป็นคนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน

หากว่าเขาเจอคนพี่แล้วคนน้อง... คงต้องอยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน นายจันควรดีใจกับข่าวดีนี้ จนได้ยิน

“น้อง... สเต๊กจระเข้สามที่...” เสียงหวานบอกพลางโบกมือเรียกพนักงานหนุ่ม เข้ามารับออเดอร์ไปพร้อมหน้าตาเหลอหลาของสองหนุ่มในฝั่งตรงกันข้าม

“สเต๊กจระเข้?”

“ค่ะ คุณชาร์ลชอบทานสุกไหมคะ? หรือจะเอาแบบมีเดียมแรร์ สุกกลาง จระเข้ที่นี่เนื้อดีมากเป็นจระเข้หนุ่ม รับรองว่าเนื้อนุ่มหอมเครื่องเทศ ฝีมือของเชฟเราระดับมิชลินสตาร์ ไม่มีเหนียวติดฟันแน่นอนค่ะ”

สองคนมองหน้ากัน เพราะว่าถ้าพวกเขาจะไม่กิน...

‘ฉันเป็นมังสะวิรัต! ไม่กินพวกเดียวกัน แกพาฉันมาทำอะไรวะไอ้คล้าว!’

‘กิน ๆ เข้าไปเถอะครับ ผมอยากพิสูจน์อะไรหน่อย อดทนหน่อยนะพี่นะ’

“เอ่อ... มีใคร... เป็นมังสะวิรัตหรือเปล่าคะ? คือกันได้ยิน... เสียง... เหมือนคนคุยกัน”

กัญญาวีร์แน่ใจว่าเธอได้ยินเสียงสองหนุ่มชัดเจนมาก แม้เป็นเสียงก้อง ๆ คล้ายเสียงสะท้อนของลำโพง ขณะที่พวกเขาเพียงนั่งเฉย ๆ โดยที่ปากไม่ขยับ

“ไม่มีนี่ครับคุณกัน ผมกับพี่ชายขอเลือกเมนูสักครู่นะครับ”

‘ต่อให้เจอแม่แก้ว... มันมีทางเลือกเดียวคือตายกับตายใช่ไหม!?’

: ตัวอย่างที่ 2 :

“เนื้ออิ่มอวบแนบเนื้อ              นวลนาง

ขยับถอดสอดแท่งกาม              เข้าไซร้

เคลื่อนอีกท่าคว้าดารา             ได้ต่อ หนอแม่

กี่ราตรีควบขี่ข้าง                   พี่นี้ ดุร้าย นำพา”

“ลามกจกเปรต! ผู้ชายที่ไหนเขาแต่งกลอนแนว Sexual Harassment จีบสาวกัน” กระแทกเสียงบริภาษว่า ทั่วทั้งวงหน้าหวานเต็มไปด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราด แก้มแดงก่ำเพราะโกรธและอับอาย หนุ่มใหญ่กลับยิ้มกรุ้มกริ่ม

“แล้วน้องต้องการอย่างไร?”

“สายเปย์ค่ะ พ่อบุญทุ่มหมดตัวหมดใจ กลับบ้านตรงเวลา ไปไหนกับใครส่งข้อความบอก สำคัญที่สุดคือไม่เจ้าชู้มีหลายเมีย กันไม่ชอบ ไม่เอาเด็ดขาด กลัวโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ ไม่ใช้ผัวร่วมกับใคร มีไม่ดีไม่มีดีกว่า...”

กัญญาวีร์หน้าบึ้งตึงใส่คนข้างกายที่อยู่ในชุดโบราณ นุ่งโจงกระเบนสีดำ อกกว้างกำยำเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยมัดกล้าม ผิวเหลืองนวลทอประกายสีทองอ่อนราวสีสันของแสงอรุณยามเช้า สตรีนางไหนได้เห็นคงต้องตาต้องใจทันทีเว้นเพียงเธอ ซึ่งพรั่งพร้อมด้วยสติสำนึกรู้ตน ไม่สบตา ไม่แม้แต่จะสนใจเส้นผมดำขลับมัดเกล้าแซมสีขาวเทาเป็นปอย ขนานไปกับกรามแกร่งราวม่านน้ำ

บุรุษรูปงามราวกับว่าเป็นเทวดาบนสรวงสวรรค์ ทว่าคงไม่ใช่...

บนตั่งนอนไม้สักสลักลายดอกไม้ ปูทับด้วยฟูกนอนซึ่งเธอและเขานั่งเคียงกัน ไอหมอกขาวรายล้อมรอบกายบอกว่านี่ไม่ใช่ความเป็นจริง แต่เป็นภาพนิมิต

“บอกพี่มาเถิดหนาแม่แก้ว น้องปรารถนาสิ่งใด”

© สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พุทธศักราช ๒๕๓๗

ไม่อนุญาตให้แสกนหนังสือหรือคัดลอกส่วนหนึ่งส่วนใดเพื่อสร้างฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์

เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น

วันเผยแพร่ Dek-D : 19 พฤศจิกายน 2564